Wybór tekstów: Ewa Wójciak i Katarzyna Madoń-Mitzner
Realizacja: zespół Teatru Ósmego Dnia
Aranżacja przestrzeni: Jacek Chmaj
Występują: Ewa Wójciak, Adam Borowski, Tadeusz Janiszewski, Marcin Kęszycki
Teatr Ósmego Dnia
Najwybitniejszy teatr alternatywny Polski powojennej. Formacja współczesna, szukająca ciągle własnych sensów i znaków. W tym roku świętował będzie 60 lat istnienia.
Teatr założony przez Lecha Raczaka oraz Tomasza Szymańskiego powstał w 1964 roku jako teatr studencki. Od 1968 kierowany był przez Lecha Raczaka – aktora i reżysera. Eksperymenty artystyczne prowadziły od fascynacji Grotowskim i formułą teatru ubogiego, do wypracowania własnej metody aktorskiej improwizacji i kreacji zbiorowej. Od końca lat siedemdziesiątych Teatr Ósmego Dnia działał jako alternatywny teatr zawodowy, jego spektakle były niezwykle ostrymi, ironicznymi komentarzami na temat PRL-u. Od 1985 roku część zespołu działała za granicą, część w Polsce (od stanu wojennego teatr występował głównie w kościołach). Od lipca 1986 roku do lutego 1989 roku teatr działał wyłącznie za granicą (od 1988 roku w pełnym składzie). Stałą bazę znalazł dzięki pomocy Teatru Nucleo we Włoszech, tworząc wówczas m.in. przedstawienia uliczne prezentowane w całej Europie. W 1990 roku zespół wrócił do Polski, w 1991 roku odbyła się premiera „Ziemi niczyjej”.
Z Teatrem współpracowali Stanisław Barańczak (kierownik literacki zespołu) i Jan A. P. Kaczmarek, który kierował w nim Orkiestrą Ósmego Dnia.
Teatr Ósmego Dnia prowadzi także działania edukacyjne na wielu płaszczyznach i spotkania z autorami książek, które poruszają trudne, bywa, że i kontrowersyjne, ale społecznie aktualne i istotne tematy.
Teatr Ósmego Dnia od lat przygląda się światu i przyjmując wobec niego postawę wiecznej nieufności, stawia pytania o reguły nim rządzące. Skupia wokół siebie artystów odczuwających potrzebę by świat współtworzyć, oceniać, doskonalić, mówić o zmianach, jakie w nim zachodzą.
Jest Teatrem obywatelskim, demokratycznym, społecznie zaangażowanym, aktywnie włączającym się w debatę publiczną. Miejscem spotkań różnych pokoleń, środowisk – również zagrożonych wykluczeniem.
Jest zarówno przestrzenia przeżyć artystycznych, jak i ważnych debat i sporów intelektualnych, pytań o kondycję współczesnego człowieka, spotkań z wybitnymi postaciami, artystami różnych pokoleń i różnych dziedzin.
