Szymborska. Kropki, przecinki, papierosy

Surrealistyczna, zmyślona opowieść w asyście całkiem prawdziwych wierszy to próba przyjrzenia się poetce, tak jak sama by tego chciała. Bez nadęcia, emfazy i sztucznej powagi.

Jest 3 października 1996, Dom Pracy Twórczej „Astoria”, Zakopane. Wisława Szymborska sama w pokoju, niczego nie podejrzewając, pisze wiersz. Dzwoni telefon. Pojawia się Kot. Poetka rozmawia z nim, ignorując natarczywy telefon. W końcu odbiera. Słucha, odkłada słuchawkę. (Dostała Nobla). Zamknięta w pokoju musi zmierzyć się z werdyktem, z przeznaczeniem, sławą i nieśmiertelnością. Ale Nobel to tylko pretekst do opowiedzenia czegoś więcej. O myślach Szymborskiej, uczuciach, pragnieniach, marzeniach, przyszłości i przeszłości. Pojawiają się postaci realne i nierealne. Student, w którym się kochała jako mała dziewczynka i opisała w wierszu „Śmiech”. Jest Kornel Filipowicz, Adam Włodek, Bohun, Andrzej Gołota, Nieujawniony Podmiot Liryczny z dość dziwną misją, no i powracający ciągle Kot.

Duodram oparty na błyskotliwym tekście, w którym łączą się teksty poetki, niekoniecznie te poważne i sceny z różnych momentów jej życia. Agnieszka Przepiórska przekonująco tworzy postać, będąc czasem dziewczyną z marzeniami, czasem spełnioną sędziwą kobietą, a przez cały czas - kimś żyjącym mocno po swojemu, na skraju realności, nie do końca pasującym do świata. Znakomicie partneruje jej Antoni Milancej, który odgrywa cały wszechświat poetki, rozpisany na dwanaście ludzkich i nieludzkich postaci. – Przemek Gulda