Bycie oglądaną jest częścią aktorskiego doświadczenia. Bycie widzianą przydarza się na scenie, ale też poza nią, przydarza się każdej i każdemu. W trudno uchwytny sposób to czy i jak jesteśmy widziani wyznacza granice tego kim się stajemy i co jest dla nas możliwe. W „Łatwych rzeczach” bohaterką jest ciało w roli - aktorki w teatrze i kobiety w świecie, poddawane rozmaitym opresjom widzenia, także autoopresji. Irena Telesz-Burczyk i Milena Gauer rekonstruują kształty swoich ciał i losów powstałe pod wpływem różnych spojrzeń. Spektakl stopniowo wychodząc z klasycznej sytuacji teatralnej zmienia się w performatywną, i tryumfalnie przywraca podmiotowość performerkom i ich ciałom, dając im możliwość bycia widzianym poza uprzedmiotowiającymi schematami.
Z mistrzowską precyzją i typowym dla jej twórczości minimalizmem estetycznym Anna Karasińska stworzyła wyjątkowe dzieło sztuki. „Łatwe rzeczy” służą do krytycznej refleksji na temat obrazowania rzeczywistości i dekonstrukcji mechanizmów społecznych i narracji przynależnych tradycyjnemu teatrowi.
/ Z uzasadnienia jury Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego Boska Komedia w Krakowie
Tak Milena Gauer, jak i Irena Telesz-Burczyk są świadome teatralnej formy i precyzyjne w sytuowaniu swojej scenicznej obecności – choć opowiadają rzeczy śmieszne lub tragikomiczne.
/ Witold Mrozek „Idiotka unosi ramiona, wiewiórka zaciera ręce”, „Dwutygodnik.com”, nr 326, 1 lutego 2022
Spektakl Karasińskiej wskazuje kierunek zmiany, jest marzeniem o bezprzemocowym, bezpiecznym teatrze, który będzie depozytorium kobiecych przeżyć, ujmowanych, przynajmniej na razie, przez kobiety. Nowe spojrzenie w teatrze potrzebuje wielu podmiotów, rozproszeń i przesunięć, potrzebuje czujnego oka i czułego języka. Nie będzie o nie łatwo, ale warto próbować.
/ Jowita Mazurkiewicz „Czy możesz mnie zobaczyć?”, „Dialog”, wrzesień 2022
Po spektaklu odbędzie się spotkanie z artystami, które poprowadzi dr Katarzyna Kręglewska-Powązka z Uniwersytetu Gdańskiego
