10 godzin w linii prostej do domu

Główne bohaterki sztuki pochodzą z Białorusi, poznają się i spotykają regularnie na plaży w Gdańsku. To historia o zaczynaniu od nowa, zawiązywaniu przyjaźni, poszukiwaniach „domu” mimo bagażu doświadczeń z przeszłego życia, które już nie wróci.

Nie jest to sztuka o bólu i skarga na los emigranta, ale raczej okazja do spojrzenia na trudne okoliczności jako na możliwość rozpoczęcia od nowa i znalezienia dobrych sojuszników i przyjaciół w tej trudnej podróży.

10 godzin w linii prostej do domu” w reżyserii Żeni Dawidenki to ascetyczny monument, w którym białoruskie artystki snują opowieść o fali politycznej emigracji z ojczyzny, towarzyszących jej okolicznościach oraz kulisach budowania nowego życia w innym kraju. Zastanawiają się też nad fenomenem województwa pomorskiego jako miejsca, do którego Białorusinki i Białorusini emigrują najchętniej. (…) Prowizorycznie zaaranżowana, kameralna widownia oraz scena z aktorkami będącymi (dosłownie!) na wyciągnięcie ręki, koresponduje z konfesyjnym charakterem przedstawienia. - Wiktoria Formella, e-teatr.pl

-
Гэта мак'юментарная гісторыя трох дзязчын-імігрантак, якія выпадкова сустракаюцца на пляжы ў Гданьску. Яны дамаўляюцца аб сустрэчах каля мора і дзеляцца сваім досведам і пацешнымі гісторыямі пра пераезд: моўных бар'ерх і падарожжах, спробах пазнаёміцца і асіміліраваць, пошуках адказу на пытанне "што такое дом", пошуках раёнаў горада, падобных на іх родныя гарады, і шмат чым іншым. Аднак пры спробе пабудаваць новае жыццё на плячах усё яшчэ вісіць "заплечнік ранейшага жыцця", які даволі цяжка скінуць.

Choć "10 godzin w linii prostej do domu” porusza tak trudny temat jak przymusowa emigracja to spektakl ogląda się z zapartym tchem, są chwile dramatyczne, ale też sceny zabawne, wzbudzające uśmiech widowni. To życie zatrzymane w filmowym kadrze, prawdziwe i wzruszające.- Grażyna Antoniewicz, Dziennik Bałtycki