10 godzin w linii prostej do domu

Główne bohaterki sztuki pochodzą z Białorusi, poznają się i spotykają regularnie na plaży w Gdańsku. To historia o zaczynaniu od nowa, zawiązywaniu przyjaźni, poszukiwaniach „domu” mimo bagażu doświadczeń z przeszłego życia, które już nie wróci.

Nie jest to sztuka o bólu i skarga na los emigranta, ale raczej okazja do spojrzenia na trudne okoliczności jako na możliwość rozpoczęcia od nowa i znalezienia dobrych sojuszników i przyjaciół w tej trudnej podróży.

10 godzin w linii prostej do domu” w reżyserii Żeni Dawidenki to ascetyczny monument, w którym białoruskie artystki snują opowieść o fali politycznej emigracji z ojczyzny, towarzyszących jej okolicznościach oraz kulisach budowania nowego życia w innym kraju. Zastanawiają się też nad fenomenem województwa pomorskiego jako miejsca, do którego Białorusinki i Białorusini emigrują najchętniej. (…) Prowizorycznie zaaranżowana, kameralna widownia oraz scena z aktorkami będącymi (dosłownie!) na wyciągnięcie ręki, koresponduje z konfesyjnym charakterem przedstawienia. - Wiktoria Formella, e-teatr.pl

Choć "10 godzin w linii prostej do domu” porusza tak trudny temat jak przymusowa emigracja to spektakl ogląda się z zapartym tchem, są chwile dramatyczne, ale też sceny zabawne, wzbudzające uśmiech widowni. To życie zatrzymane w filmowym kadrze, prawdziwe i wzruszające.- Grażyna Antoniewicz, Dziennik Bałtycki

-
Галоўныя гераіні п'есы паходзяць з Беларусі, знаёмяцца і рэгулярна сустракаюцца на пляжы ў Гданьску. Гэта гісторыя пра пачатак новага жыцця, завязванне сяброўства, пошукі "дому" нягледзячы на груз вопыту мінулага жыцця, якое ўжо не вернецца.

Гэта не п'еса пра боль і скаргі на долю эмігранта, а хутчэй магчымасць зірнуць на цяжкія абставіны як на шанец пачаць нанова і знайсці добрых саюзнікаў і сяброў у гэтым няпростым падарожжы.

„10 гадзін прамой дарогі дадому” ў пастаноўцы Жэні Давідзенкі — гэта аскетычны манумент, у якім беларускія артысткі расказваюць пра хвалі палітычнай эміграцыі з радзімы, абставіны, што яе суправаджаюць, а таксама пра закуліссе пабудовы новага жыцця ў іншай краіне. Яны разважаюць і пра феномен Поморскага ваяводства як месца, куды беларусы найчасцей эмігруюць. (…) Простая, камерная зала, з арганізаванай сцэнай, дзе актрысы літаральна знаходзяцца на адлегласці працягнутай рукі, адпавядае спавядальнаму характару прадстаўлення. — Вікторыя Формела, e-teatr.pl

Хоць „10 гадзін прамой дарогі дадому” закранае такую складаную тэму, як вымушаная эміграцыя, спектакль глядзіцца на адным дыханні. У ім ёсць драматычныя моманты, але таксама сцэны, якія выклікаюць усмешку ў гледачоў. Гэта жыццё, спыненае ў кінакадры, праўдзівае і кранальнае.
— Гражына Антоневіч, Dziennik Bałtycki