Prezentacja Gdańskiego Teatru Szekspirowskiego
na La Biennale di Venezia 2016
Budynek teatru jest częścią indywidualnej wystawy architekta Renato Rizziego, zatytułowanej „Orphan Ground”, znajdującej się w Głównym pawilonie w Ogrodach (Giardini).
Teatr został wybrany jako główny obiekt powyższej wystawy i opisany w osobnym tekście w dwutomowym katalogu Biennale przez Dyrektora/Kuratora tegorocznej edycji Alejandro Aravenę:
Budynek Gdańskiego Teatru Szekspirowskiego autorstwa Renato Rizzi
Architektura jest tym co intensyfikuje doświadczenie rzeczywistości, elementem niwelującym siły, które kształtują i kontrolują nasze otoczenie oraz sposób, w jaki je postrzegamy.
Dzisiaj, za dotknięciem jednego palca, mamy dostęp do tysięcy stron internetowych prezentujących lub sprzedających projekty architektoniczne. W poszukiwaniu ideałów, czujemy przymus przejrzenia ich wszystkich, mając świadomość zarówno ich nieskończoności, jak i uciekającego czasu. […]
Od czasu do czasu, w internetowym zalewie jednakowo wyglądających propozycji, możemy natrafić na coś intrygującego – fascynujący budynek, który ma to coś. Na dodatek, kiedy przejście od pomysłu do ukończonej inwestycji okupione jest ciężką, profesjonalną pracą perfekcjonisty, a zaangażowanie w nadzór nad procesem budowlanym równe jest temu, które towarzyszy nam przy stawianiu własnego domu rodzinnego, nic dziwnego, że efekt może zapierać dech w piersi. Spoglądając na zdjęcia gotowego budynku, które łatwo pomylić z wizualizacją jego modelu, można się tylko domyślać, jak dużo ludzkiej energii pochłonął taki gmach.
I to jest właśnie przypadek Gdańskiego Teatru Szekspirowskiego autorstwa Renato Rizzi. Sam projekt, coś pomiędzy budynkiem a maszyną, emanuje energią, która była spożyta w trakcie jego stworzenia. Patrząc na ten projekt, dostrzegamy zarówno dbałość o szczegóły, jak i niezwykłe rozwiązania świadczące o ogromnej wiedzy architekta, który nie boi się eksperymentować z konstrukcją. W dzisiejszym świecie, który wypacza Witruwiuszowskie zasady firmitas, utilitas i venustas, nazywając na przykład cięcie kosztów ekonomią, a skracanie terminów wydajnością, praca Rizziego objawia się nam jako coś unikatowego.
Projekt będący dziełem Renato Rizziego wpisuje się w tradycje sztuki uprawianej przez dawnych architektów, stawiających sobie za cel m.in. tworzenie budowli intensyfikujących doznania związane z obcowaniem z doskonałością.
Zawsze będzie to dla nas olbrzymia satysfakcja i pokrzepienie, kiedy mamy szansę zetknąć się z prawdziwą architekturą mistrzów w praktyce oraz kiedy zaangażowanie i profesjonalizm budowniczych niweczy banalność i przeciętność naszego otoczenia. Projekt Rizzi’ego jest wyjątkowym wkładem w podniesienie jakości życia publicznego, budynkiem noszącym znamiona świętości mimo swojego programowo świeckiego charakteru.
Alejandro Aravena
